Radosław Matusiak: Wielkie ego Roberta Lewandowskiego, zaczyna go ciągnąć na dno

Niestety, ale z dużym niesmakiem odbieram sygnały płynące z wnętrza drużyny. Szczególnie, że wypuszcza je szef kadry, najbardziej ceniony i doświadczony zawodnik.

To prawda, sygnalizuje ambaras w reprezentacji, ale wydaje mi się, że największy problem, to ma chyba on sam. Bez wątpienia Lewandowski to lider tej reprezentacji, ale odnoszę wrażenie, że obecnie zaczyna być jej największym ciężarem. Jego wielkie ego, zaczyna go ciągnąć na dno.

I nikt mu tego nie odbierze, bo zapracował na to sumiennie. Zawsze będziemy cenić jego wkład w polski futbol, ale nie oznacza to, że nie można krytycznie spojrzeć na jego ostatnie postępowanie. Odnoszę wrażenie, że patrzy już tylko na siebie i nie bardzo przejmuje się interesem drużyny narodowej. Poczuł potrzebę „dokopania” temu i owemu, tylko zastanawiam się, po co? Przecież już od dawna wiadomo, że tylko w jedności siła.

Zupełnie inaczej. W drużynie Leo Beenhakkera tworzyliśmy monolit, choć oczywiście nie wszyscy byli w życiu codziennym przyjaciółmi. Kiedy jednak przebieraliśmy się w reprezentacyjne stroje, obowiązywała zasada - jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. I to nie był frazes. Ta drużyna nie miała takiego gwiazdora jak Robert, który chciałby wszystkim zrządzać i wyłącznie na sobie skupiać uwagę. Selekcjoner dbał o to, aby wszyscy dobrze się czuli.

To chyba teraz największy problem PZPN. Raz po raz pojawiają się różne „reprezentacyjne kwiatki” i wydaje się, że polski selekcjoner poradziłby sobie z tym galimatiasem lepiej. Wiadomo, że taki gość zna mentalność rodaków, a naszych piłkarzy przede wszystkim. To jednak tylko teoretyczne rozważania, bo kadrę prowadzi Fernando Santos.

Pożar już płonie, a odnoszę wrażenie, że próbują go gasić benzyną. Być może nadszedł czas na radykalne ruchy, czyli w reprezentacji nie powinno być tzw. świętych krów. Śmiem twierdzić, że wyszłoby to na zdrowie naszej piłce...

Ten styl prowadzenia kadry chyba się też nie sprawdził. Z relacji prasowych wiemy, że podczas mistrzostw świata w Katarze próbowano w kontrowersyjny sposób dzielić, jak się później okazało wirtualne, pieniądze. Podobno Lewandowski i rada zespołu - Grzegorz Krychowiak, Kamil Glik i Wojciech Szczęsny - ustalili, że z premii-giganta do nich, czyli tych grających najwięcej, trafi po 3 mln zł, a dla piłkarzy rezerwowych - 400 tys. zł.
Trzeba przyznać, że wyszło to słabo. W jednym momencie została rozwalona solidarność, a na plan pierwszy wysunęła się mamona. A ona popsuje nawet najlepsze relacje w drużynie.

Będę bronił decyzji Santosa. Gra w kadrze, to zupełnie co innego niż rywalizacja w klubie i stoję na stanowisku, że popularny Grosik może jeszcze coś dać tej reprezentacji. Widać, że po nieudanym początku eliminacji selekcjoner szuka optymalnego ustawienia drużyny. Ale czy go znajdzie? Boję się jednak, że nie.

Brak jedności, bo to zawsze będzie rozbijało każdy zespół. Jeśli nie ma chemii w drużynie, woli współpracy, to ciężko oczekiwać, że pójdą za sobą w ogień.
Jeżeli ktoś kogoś nie lubi, to nie można oczekiwać, że będzie robił wszystko, aby mu pomóc, naprawić jego błędy, czy też zagrać dobrą w piłkę w odpowiednim momencie. To przykre. Jeśli nie będzie dobrej atosfery, to niezależnie od powołań, wyniku w takiej drużynie nigdy nie będzie.